ناگفته های یک پرستار در کنگان

نزدیک سحر، سکوت و آرامش نسبی بخش فرصت لحظه ای نشستن را به پاهای بی رمقش داد، تکیه بر صندلی ناموزون بخش، ناخوداگاه دوباره دلش را به جوش و خروش درآورد. دلش خیلی بزرگ بود ولی قصه تکراری غم، خنده را از لب ها و برق را از چشمانش بریده بود.